برادر عزیز!
اصل عبادت خداوند امری پسندیده و قابل پذیرش همه انسانهایی است که به حکم فطرت خدا را پذیرفته اند، اما نوع عبادت متفاوت است و هر آئینی نوع عبادت خود را بر اساس جایگاهی که برای آئین خود در میان بشر قائل است انتخاب می کند. اسلام نیز بعنوان یک آئین جهانی و ابدی برای آنکه همه عصرها و همه نسلها با یک شکل خاص خدا را عبادت کنند، دستور داده تا همه به وسیله نماز خدا را عبادت کنند تا هم نیاز روحی انسانها در زمینه ارتباط با خداوند تامین شود، وهم در دنیا نماز مظهر و میزان شناخت مسلمان از غیر مسلمان باشد.
در عین حال این عبادت به گونه ای تنظیم شده است که به دلیل ظرفیت و قابلیت های خود می تواند در صورتی که به شرائط آن عمل شود ضامن رستگاری دنیا و آخرت انسان مسلمان در چهارچوب احکام و دستورات اسلام باشد و خلاصه نماز فشرده ای از همه مبانی اعتقادی، شرعی و اخلاقی است، و اگر نماز درست انجام گیرد هم حق انسان برای نیاز به رابطه با خدا بر آورده شده است، و هم حق خدا و هم حق مردم تامین گردیده است؛ و چه عبادتی از این بهتر!
با این وجود اصل وجوب نماز، نه به عنوان یک واجب اخلاقی، بلکه به عنوان واجب فقهی ـ که در هر شرائطی لازم است انجام شود ـ از آن روز است که نفس نتواند با تنبلی و امروز و فردا کردن آن را به بوته فراموشی بسپارد.
اگر خداوند می فرمود، هر گاه حواس جمع و حال مناسب اخلاقی و روحی داشتید، نماز بخوانید، با وجود وسوسه های نفس و تنبلی ما آدمها به زودی نماز از مجموعه اعمال بسیاری از مردم حذف می شد. لذا است که گفته اند نماز را در هر حال بخوان ـ ولو از نظر روحی در شرائطی نیستی که از آن پند بسیار بگیری، به خاطر آن است که همیشه یک عامل برای تذکر ما به حال ایده آل روحی و نقائص اخلاقیمان باشد، و انسان را لااقل به فکر تغییر خود بیندازد.
موضوع مطلب :
