|
علمی-فرهنکی-هنری-ورزشی درباره وبلاگ  آخرین مطالب 
آرشیو وبلاگ صفحات وبلاگ لوگو آمار وبلاگ
شکارچیان روح و محققان مسائل ماوراءالطبیعه برای کشف مکان هایی که در قلمرو ارواح هستند و تحقیق و بررسی درباره آنها از مسیر عادی خود خارج می شوند و به راه های گوناگونی دست می زنند اما افرادی هستند که نیازی به جستجو به دنبال یافتن ارواح ندارند. ارواح همیشه در کنارشان هستند و در خانه خودشان. (توری وی) و خانواده اش از این نوع افراد خاص هستند. آنها در یک خانه قدیمی که متعلق به قرن هجدهم میلادی است، زندگی می کنند. خانه ای که آشکارا تحت حکمفرمایی چندین روح و موجود نامرئی است. مطلبی که می خوانید، داستان خانه (توری) است. من همیشه از این که در خانه ای که حقیقتا خانه ارواح است بزرگ شده ام، احساس خوش اقبالی می کنم. پدربزرگ و مادربزرگم بیش از پنجاه سال در یک خانه کهن دویست ساله با معماری باستانی زندگی کردند. این خانه که خانه رویاهای من است و نام آن را (خانه نانا) گذاشته بودم، در موطن من یعنی مرکز (نیوهمپ شایر) قرار دارد و به سبک اواخر سال های 1700 ساخته شده است.ادامه این اتفاق را بخوانید: آلیس دوست خیالی من من در طول مدت عمرم (اکنون 28 سال دارم) در مقاطع مختلفی در آن خانه زندگی کرده ام. من و خواهرم از وقتی خیلی بچه بودیم می دانستیم یک چیزی در آن خانه با همه خانه ها تفاوت دارد. یادم می آید تقریبا سه سال داشتم و درون تخت حفاظ دارم گریه می کردم و مادرم را صدا می زدم چون احساس می کردم کسی در آن اتاق ایستاده است و مرا نگاه می کند. آن موقع ها فقط یک حمام در آن خانه بود که آن هم در بالای پله های طبقه دوم قرار داشت. در طبقه دوم چهار اتاق خواب هم بود که دو در دو طرف راهرو قرار داشتند. پلکان دیگری هم به اتاق زیر شیروانی ختم می شد. من و خواهرم هر دو می ترسیدیم تنهایی به طبقه بالا برویم چون همیشه فکر می کردیم یک نفر آنجا ایستاده است و ما را تماشا می کند. آن قدر ترسیدیم که حتی وقتی به حمام می رفتیم هم لای در را باز می گذاشتیم. مادرم می گوید وقتی دو یا سه سال داشتم یک دوست خیالی به نام (آلیس) برای خودم پیدا کرده بودم. تمام مدت با آلیس بازی می کردم و همیشه درباره او حرف می زدم ولی ناگهان این عادت را یک باره کنار گذاشتم و دیگر چیزی درباره او نگفتم. مادرم که توجهش به موضوع جلب شده بود، علت را از من جویا شد. من جواب دادم: (او مرد) حالا هیچ کدام از ما نمی دانیم که آیا واقعا آلیس یک خیال بود یا یک روح. یک خاطره دیگر هم از دوران کودکی ام به یاد دارم. یک روز روی تاب درون حیاط نشسته بودم و به تنهایی بازی می کردم و در همان حال خانه را تماشا می کردم. ناگهان چشمم به پنجره اتاق زیر شیروانی افتاد. قسم می خورم که یک نفر آنجا ایستاده بود و به من نگاه می کرد. از نه سالگی به خواندن داستان هایی از ارواح روی آوردم و کاملا شیفته و مسحور آنها شدم. به همین خاطر وقتی مادرم گفت (خانه نانا) در تسخیر ارواح است اصلا تعجب نکردم. همان وقت بود که مادر داستان های واقعی از ارواح را که برای او و دایی هایم در آن خانه اتفاق افتاده بود، تعریف کرد. او درباره مردی گفت که وقتی خیلی کوچک بود تصویرش را در آینه اتاقش دید. او مردی سیبلو بود که آستین هایش را به سبک قدیم با کش بالا نگه داشته بود. شوخی های روحانه مادربزرگ اهل بیرون رفتن نبود و اغلب در خانه به کارهای معمولی می پرداخت. آن وقت ها مادرم یک اسب داشت و وقتی او و برادرهایش در مدرسه بودند، مادربزرگ به اسب آب می داد و آن را از اصطبل بیرون می آورد تا در چراگاه بچرد. یک روز که به همین منظور از خانه بیرون رفته بود، بعد از مدتی بازگشت و دستگیره را چرخاند تا آن را باز کند و به داخل برود ولی در باز نشد. خلاصه این که مادربزرگ مجبور شد از پنجره طبقه اول به داخل برود و وقتی در ورودی را از پشت نگاه کرد، دید کسی یا چیزی آن را از داخل قفل کرده است. یک کم ترسیده بود ولی نه زیاد زیرا تا آن زمان تقریبا همه افراد خانه حداقل یک بار موارد مشابهی را تجربه کرده بودند و این بار نوبت به مادربزرگ که من او را (نانا) صدا می زدم رسیده بود. دفعه بعد دوباره مادربزرگ برای رسیدگی به اسب بیرون رفت. سپس به خانه برگشت. دستگیره را چرخاند ولی باز هم در باز نشد. دوباره از پنجره به داخل رفت و فهمید یک نفر بخاری قدیمی و بزرگ اتاق پذیرایی را بیرون آورده، آن را در مسیر اتاق پذیرایی تا در ورودی خانه حمل کرده و آن جا قرار داده است. حتما به او حق می دهید که حسابی بترسد. آن روز مادربزرگ به همسایه اش تلفن زد و از او خواست تا برگشتن پدربزرگ پیش او بماند. اتفاق بعدی برای پدربزرگ افتاد. آن روز او در انبار مشغول کندن پوست یک آهو بود که همان روز شکار کرده بود. او بهترین چاقوی مخصوص شکارش را برداشت و در دیوار فرو کرد بعد به آن طرف انبار رفت تا چیزی بیاورد وقتی به سوی دیوار برگشت تا چاقو را بردارد و به کارش ادامه دهد، چاقویی در کار نبود. پدربزرگ گوشه و کنار انبار را گشت ولی تا به امروز دیگر کسی اثری از آن چاقو پیدا نکرده است. داستان پیرمرد وقتی چهارده سال داشتم پدر و مادرم از یکدیگر جدا شدند و من، مادر، خواهر و برادر کوچکم به خانه ارواح مادربزرگ و پدربزرگ نقل مکان کردیم. از آنجا که من نوه بزرگ نانا و پدربزرگ بودم اوقات زیادی را در کنار آنها می گذراندم ولی آن زمان که با مادر، خواهر و برادرم به آن جا رفتیم بیش از هر زمان دیگری فعالیت های ارواح را احساس می کردم. نمی دانم درست است یا غلط ولی بارها شنیده ام ارواح از بچه ها انرژی می گیرند و من، در آن زمان که سه بچه در آن خانه حضور داشت اولین شبح را به چشم دیدم. آن روز روی تختم به خواب عمیقی فرو رفته بودم که ناگهان بی دلیل بیدار شدم. صدای زنگ ساعت طبقه پایین به گوشم خورد و ناخودآگاه به ساعت شماطه دار اتاقم نگریستم. دقیقا نیمه شب بود. احساس غریبی داشتم. فکر می کردم کسی مرا تماشا می کند. به پایین تختم نگاه کردم. غباری سپیدرنگ دیده می شد. آن غبار یا مه شبیه به یک انسان بود. انسانی که هیچ قسمت از اندامش قابل دیدن و شناسایی نبود. پیش خودم تجسم کردم که او یک پیرمرد با ریش سفید است. خیلی ترسیدم، برگشتم و به روی شکم خوابیدم و بالش را روی سرم فشار دادم. لازم به گفتن نیست که آن شب دیگر خوابم نبرد. در طول این سال ها خیلی اتفاقات در آن خانه افتاده است که همه آنها انسان را به یاد ارواح و اشباح می اندازد. خیلی چیزها ناپدید می گشتند و بعد از مدتی خود به خود در جایی پیدا می شدند که صدبار گشته بودیم. بوهایی عجیب از عطرهای قدیمی در فضا می پیچید یا حتی گاه پیانو نیمه های شب به خودی خود آهنگ می نواخت. ارواح بچه گانه آن موقع ها دیگر مادر کار با اسب را آغاز کرده بود. او آموزش سوارکاری می داد و اسب تربیت می کرد. همیشه بچه ها دور و بر خانه ما در حال بازی و جست و خیز بودند. یک روز که ما به نمایشگاه اسب رفته بودیم، پدربزرگ پیش مادربزرگ رفت و شروع به نق زدن کرد. او از والدین این دوره و زمانه شکایت داشت و می گفت ما که پرستار بچه نیستیم که آنها بچه هایشان را دور و بر خانه ما رها می کنند. مادربزرگ با تعجب گفت (ولی امروز هیچ بچه ای این جا نیست. همه به نمایشگاه اسب رفته اند.) پدربزرگ جواب داد (ولی یک دختر کوچولوی مو طلایی آن بیرون دارد می دود.) مادربزرگ تاکید کرد هیچ بچه ای این جا نیست. این تنها دفعه ای نبود که دختر کوچولوی مو طلایی در آن خانه دیده شد. یک روز برادر پنج ساله ام هم او را دید و یک بار دیگر یکی از شاگردان مادرم گفت دخترک مو طلایی را پشت پنجره طبقه بالا دیده است. شاید او آلیس بود! جالب است یک بار برادرم گفت یک دلقک شیطانی را در آشپزخانه دیده است. شاید این حرف برادرم به نظر احمقانه برسد ولی مادرم می گوید من هم وقتی کوچک بودم یک بار گفتم در آشپزخانه یک دلقک وحشتناک دیده ام. یک شاهد باتجربه مادرم مدتی به دو برادر تعلیم اسب سواری می داد. یک روز مادر آن دو به مادرم گفت: (این دور و بر موجودات زیادی هستند.) مادرم با تعجب پرسید: (موجودات؟!) زن پاسخ داد: (بله، ارواح، من آنها را می بینم.) آن زن حس ششم قوی ای داشت و خداوند این توانایی ذاتی را در وجود او قرار داده بود که می توانست ارواح را به چشم ببیند. او با پلیس ماساچوست همکاری می کرد و با کمک قدرت منحصر به فرد خود، افراد مفقود شده را پیدا می کرد. او گفت: هر بار که به خانه ما می آید، روح دو پسر بچه را می بیند که بیرون خانه زندگی می کنند. او همچنین افزود: محلی که خانه ما در آن قرار دارد درست شبیه به یک معبر است که ارواح در آن رفت و آمد می کنند. یک شب از آن خانم دعوت کردیم به خانه ما بیاید و آن جا را دقیق تر ببیند. او گفت: چهار روح اصلی در این خانه زندگی می کنند که یکی از آنها (ادوارد) نام دارد. او همان سایه ای بود که ما همیشه در پله ها و سالن خانه احساسش می کردیم. یک بار که با سرعت از پله ها بالا می دویدم تا به دستشویی برسم سایه ای از یک انسان را جلوی خود دیدم و ناگهان در جایم میخکوب شدم. به شدت ترسیدم. می توانستم پشت سر او را به راحتی ببینم. آن سایه از من گذشت و از دیوار انباری رد شد و به درون آن رفت. مادربزرگ هم او را دید. آن زن گفت آن سایه (ادوارد) بوده او در آن خانه زندگی نمی کرده و دوست خانوادگی ساکنان آنجا بوده است. ادوارد انسان بسیار تنهایی بود و پس از مرگ تصمیم گرفت به آن خانه بازگردد زیرا خاطرات خوشی را از آن جا داشت. زن در ادامه گفت: ادوارد به ما علاقه زیادی دارد و دوست دارد ما این موضوع را بدانیم. آن خانم به روحی به نام (ویولت مینز) هم رسید ولی مطمئن نبود که ویولت یک دختربچه است یا یک نوجوان ولی می دانست او همیشه آنجاست. او همچنین گفت: خانم مسن تری نیز در آن خانه هست که دوست دارد برای همه مفید باشد. موجودات آشپزخانه! همان سال مادر مجددا ازدواج کرد. یک شب یکی از دوستان پدرخوانده جدیدم به همراه پسر نوجوانش در خانه ما بودند. پسر او یک بچه شهری بود که خیلی زود از فعالیت خسته می شد. آن شب او روی کاناپه اتاق پذیرایی خوابید. نیمه های شب چراغ خواب او خاموش شد. او برخاست و به آشپزخانه رفت تا برق آنجا را امتحان کند، ولی در کمال حیرت و وحشت سه (چیز) را دید که دور میز ناهارخوری نشسته اند. صبح روز بعد وقتی از خواب برخاستیم او گفت: (چیزهای عجیبی در این خانه هست. می خواهم بروم خانه خودمان!) باید بگویم که ما اصلا حرفی از ارواح خانه به او نزده بودیم. او دیگر هرگز به خانه ما برنگشت. حتی پدرش هم به آن جا نیامد. من می توانم تا ابد درباره اتفاقات عجیب خانه مان برایتان بنویسم. ما هرگز احساس خطر یا تهدید نمی کردیم. در واقع آن ارواح را بخشی از خانواده خود می دانستیم و احساس می کردیم آنها از ما و از خانه مان محافظت می کنند. نیشگونی با انگشتان استخوانی این آخرین و شاید عجیب ترین اتفاقی است که برایتان نقل می کنم. ده سال گذشته پدربزرگ و مادربزرگ زمستان ها به فلوریدا می رفتند و در ماه آوریل دوباره به (نیوهمپ شایر) باز می گشتند و تا ماه اکتبر در آن جا می ماندند. دو سال پیش قبل از این که آنها آماده بازگشت به فلوریدا شدند، مادربزرگ در طبقه بالا و در یکی از اتاق خواب ها جلوی کامپیوترش نشسته بود و کار می کرد. ناگهان کسی از پشت سر او را نیشگون گرفت. نیشگونی که به قول خودش گویی با انگشتان بلند و لاغر استخوانی گرفته شده بود. آن موقع پنجاه و دو سال بود که مادربزرگ در آن خانه زندگی می کرد ولی این نخستین باری بود که او واقعا ترسید و تا دو هفته بعد هیچ وقت به تنهایی و بدون پدربزرگ به طبقه بالا نمی رفت. این اولین باری نبود که (او) با مادربزرگ تماس داشت. بارها وقتی در آشپزخانه در حال کار بود احساس می کرد کسی از کنارش می گذرد و با بدن او برخورد می کند ولی این بار نیشگون او واقعا مادربزرگ را از جا پراند. من به مادربزرگ گفتم: (نانا، شاید او ادوارد بوده که می خواسته به شما بگوید نمی خواهد از این جا بروی.) ولی حرف من درست به نظر نمی رسد چون پدربزرگ قسم می خورد که این (اجنه او همیشه آن ارواح را این طور خطاب می کرد) تا فلوریدا به دنبالشان می رود. بازگشت فرزند پسر 22 ساله من روز هشتم آگوست از دنیا رفت. او در حال موتورسواری بود که یک اتومبیل به او زد و ضربه مغزی شد. پسرم هفت روز در کما بود و فکر می کنم در آن هفت روز بیشتر اوقات روحش از بدنش جدا می شد. شب اول وقتی در حالت نیمه بیداری بودم پیش من آمد و گفت آن تصادف تقصیر او نبوده است. روز آخر یک بار دیگر آمد و گفت گیج شده و نمی داند چه کند. همان روز عصر پسرم مرد. از آن زمان تاکنون اتفاقات عجیبی برایم افتاده است. ولی چند روز پیش عجیب ترین آنها برایم رخ داد. آن روز صداهای زیادی در گوشم می شنیدم به طوری که تصمیم گرفتم کمی بخوابم. ساعت یازده صبح بود. به پهلو دراز کشیدم. احساس کردم چیزی به پشتم خورد. برگشتم. کاملا بیدار بودم. پسرم پای تختم ایستاده بود به طور باورنکردنی سفید بود و نوری نقرهآبی از او به اطراف می پاشید. نوری شبیه به الکتریسیته. می توانستم به راحتی او را ببینم، موهایش، صورتش، عضلات بازویش و... کاملا بیدار بودم. با صدای بلند نامش را صدا زدم. او مثل همیشه لبخند زد و به طرف من آمد. اصلا نفس نمی کشیدم. قبل از این که به تخت برسد ناگهان متلاشی شد و به میلیون ها ستاره تبدیل شد. تمام این اتفاقات حدود پانزده ثانیه طول کشید. من بیدار بیدار بودم و از این اتفاق سر در نمی آوردم. او پسرم بود. خودش بود ولی با چهره ای روحانی. تا آخر عمرم این اتفاق را فراموش نخواهم کرد و دوست دارم باز هم او را ببینم. موضوع مطلب : |
||
 |
